Οι Οικολόγοι Πράσινοι και το εμπόριο της εθνικής ευαισθησίας!

ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΦΙΛΑΘΛΟΙ

1. Οι θέσεις για το όνομα της FYROM

Η δημόσια γραπτή τοποθέτηση των Οικολόγων Πράσινων για το όνομα της Μακεδονίας, 20/11/2007 ήταν: «Όπου δύο κοινωνίες αυτοπροσδιορίζονται με το ίδιο όνομα, αποτελεί βασική χειρονομία καλής θέλησης να εξειδικεύσει κάθε πλευρά το δικό της αυτοπροσδιορισμό, λαμβάνοντας υπόψη την αντίστοιχη επιλογή της άλλης. Τέτοια ζητήματα, όμως, δε μπορούν να μετατρέπονται σε διπλωματική σύρραξη ούτε σε ζήτημα γοήτρου ή ταπείνωσης ολόκληρων κοινωνιών».

Η κοινή διακήρυξη των Πράσινων κομμάτων της Βαλκανικής (Θεσσαλονίκη, 6-8 Ιουνίου 2008) ζητά διπλωματική επίλυση με «σεβασμό και ανοχή στα αισθήματα και των δύο πλευρών». Τη διακήρυξη συνυπογράφει και το κόμμα DOM από τη FYROM.

Υπάρχει αναλυτικό κείμενο για το θέμα στο τέλος αυτής της ανάρτησης, όπου θεμελιώνεται η άποψη για κοινά αποδεκτή λύση με σύνθετη ονομασία.

2.  Τι ψηφίζουν οι Πράσινοι στο ευρωκοινοβούλιο, και τι οι σύμμαχοι του ΛΑΟΣ

Στις 12 Μαρτίου ψηφίστηκε στο ευρωκοινοβούλιο η τελευταία Έκθεση Προόδου Ε.Ε.-ΠΓΔΜ. Ενόχληση για την ελληνική πολιτική αποτέλεσε η θέση ότι η διαφορά για το όνομα δεν αποτελεί εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της γειτονικής χώρας.

Τη θέση αυτή υπερψήφισαν και οι 7 από τους 9 ευρωβουλευτές της ομάδας των «Ανεξάρτητων Δημοκρατών», στην οποία μετέχει και ο ευρωβουλευτής του ΛΑΟΣ. Το τελευταίο δέχθηκε χωρίς αντιρρήσεις την ψήφο αυτή των συμμάχων του, αποφεύγοντας ακόμη και μια τυπική διαμαρτυρία.

Οι Πράσινοι ήταν από τις ελάχιστες πολιτικές ομάδες που ΔΕΝ υπερψήφισαν τη συγκεκριμένη θέση, προσβλέποντας σε πιθανή αναδιαμόρφωση της θέσης τους από κοινού με τους ευρωβουλευτές που θα εκλέξουν οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Σε κάθε πολιτική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου, οι θέσεις διαμορφώνονται από τις χώρες που έχουν ευρωβουλευτή. Η εκλογή ευρωβουλευτών από τους Οικολόγους Πράσινους, αποτελεί τον αποτελεσματικότερο τρόπο να φθάνουν στους Πράσινους οι θεμιτές ελληνικές ευαισθησίες.

3. Οι Οικολόγοι Πράσινοι και το «Ουράνιο Τόξο»

Οι Οικολόγοι Πράσινοι απέρριψαν βολιδοσκοπήσεις για εκλογική συνεργασία τους με το «Ουράνιο Τόξο», τόσο στις ευρωεκλογές του 2004 όσο και στις βουλευτικές εκλογές του 2007. Θεωρούν πάντως ότι η παρουσία του ως μειονοτικού κόμματος με περιορισμένη εκλογική απήχηση συνέβαλε να αναθεωρήσει η κοινή γνώμη στην ΠΓΔΜ τις παλιότερες αντιλήψεις της για εκτεταμένη μειονότητα ομοεθνών τους στην ελληνική Μακεδονία, εκτονώνοντας τον αλυτρωτισμό.

Η «Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία», που περιλαμβάνει τα μειονοτικά κόμματα της Ευρώπης (ανάμεσά τους και το «Ουράνιο Τόξο»), αποτελεί χωριστό πολιτικό σχηματισμό από το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα. Εκλέγονται με διαφορετικά ψηφοδέλτια και η πολιτική τους δράση στο ευρωκοινοβούλιο είναι χωριστή. Διατηρούν τυπικά μόνο κοινή ομάδα, καθώς κανείς από τους δύο δε συγκεντρώνει μόνος του επαρκή αριθμό ευρωβουλευτών.

4. Η ανεξαρτησία του Κοσόβου και οι απορίες του δημάρχου Αθηναίων.

Ενημερώνουμε το γνωστό «προστάτη» των δέντρων της οδού Πατησίων ότι άδικα ανησυχεί για τη θέση των Οικολόγων Πράσινων. Έχουμε ταχθεί υπέρ της αυτονομίας και κατά της ανεξαρτησίας του Κοσόβου από το 2005, θέση που επαναλήφθηκε και στα τέλη του 2007, αμέσως μετά τη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας του.

Φαίνεται πως ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης θυμήθηκε την εποχή που, ως στέλεχος της Πολιτικής Άνοιξης, ζητούσε το κόμμα του να συμμαχήσει με τον ακροδεξιό Λεπέν και να μιμηθεί την πολιτική του.

5. Περί Κεμάλ και Θεσσαλονίκης

Το θέμα έχει ήδη εξαντληθεί από το Φεβρουάριο του 2007. Για όσους δεν κουράστηκαν να ασχολούνται, η τοποθέτηση του Μιχ. Τρεμόπουλου ως νομαρχιακού συμβούλου αποτελούσε απάντηση σε πρωτοβουλία του νομάρχη κ. Ψωμιάδη να αυτοχρισθεί αρμόδιος για τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν δηλώσει από τις 13.02.2007 ότι «το πολυεθνικό παρελθόν που έχει η Θεσσαλονίκη παράλληλα με την ελληνική της ταυτότητα, αποτελεί αναξιοποίητο πλούτο και όχι απειλητικό φάντασμα που χρειάζεται να ξορκίζουμε».

Η αναφορά του Μιχ. Τρεμόπουλου στον Κεμάλ («η πόλη έπρεπε να τον έχει τιμήσει» παρέπεμπε σε ήδη διατυπωμένη πρόταση του δημοτικού συμβούλου Γιάννη Μπουτάρη και ομάδας επιχειρηματιών από τις δύο χώρες: στην πρόταση προβλεπόταν επαναφορά του ονόματος του Κεμάλ στο μικρό στενό της οδού Αποστόλου Παύλου όπου είχε γεννηθεί (και που έφερε το όνομα του Κεμάλ μεταξύ 1938 και 1955), με παράλληλη μετονομασία αντίστοιχου δρόμου της Κωνσταντινούπολης με το όνομα κάποιου σημαντικού Έλληνα.

Σημειώνουμε ότι ο Κεμάλ δεν υπήρξε μόνο ιδρυτής του τουρκικού κράτους και υπεύθυνος για πολλές σφαγές μειονοτήτων, αλλά και βασικός σύμμαχος της χώρας μας  στην υπεράσπιση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης απέναντι στις βουλγαρικές διεκδικήσεις της εποχής του Μεσοπολέμου.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι υποστηρίζουν το είδος της ιστορικής μνήμης που ένωσε την Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι εκείνο που έκανε ερείπια την πρώην Γιουγκοσλαβία.

6. Οι Πόντιοι στη Θράκη και ένα άρθρο του 1990.

Ορισμένοι υποστηρίζουν σοβαρά ότι ένα άρθρο που γράφτηκε πριν 19 χρόνια, μπορεί να ανασύρεται σήμερα για να κριθεί αποκλειστικά από τον… τίτλο του. Όποιος λοιπόν διαβάσει ολόκληρο το προσωπικό άρθρο του Μιχ.Τρεμόπουλου στην «Οικοτοπία» του 1990, βλέπει καθαρά ότι αναφερόταν στην τότε ελληνική πολιτική, που αντιμετώπιζε τη μειονότητα περίπου ως εθνική απειλή. Οι περισσότερες από τις απόψεις που κατατίθενται στο άρθρο αποτελούν πια επίσημη ελληνική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να αποδειχθούν επιζήμιες ούτε για τους Πόντιους, ούτε για τη Θράκη ούτε για τη χώρα.

Τη Δευτέρα ο Μ. Τρεμόπουλος είχε στην Κομοτηνή σχετικές συζητήσεις ενώ στελέχη των παλιννοστούντων Ποντίων από την πρώην ΕΣΣΔ του έχουν ζητήσει εγγράφως συγγνώμη γιατί κάποιοι τους παρέσυραν εναντίον του.

7. Η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία και η θέση των Πράσινων

Στα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης της εποχής είχε υπερπροβληθεί η στάση των Γερμανών και των Γάλλων Πράσινων. Από την άλλη, είχε αποσιωπηθεί τελείως η ρητή καταδίκη των βομβαρδισμών από τους Ευρωπαίους Πράσινους, με επίσημη ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Πράσινων Κομμάτων στις 28.4.1999. Στην καταδίκη της επέμβασης είχαν διαφωνήσει μόλις 4 από τα 32 πράσινα κόμματα.

Στην επέμβαση του ΝΑΤΟ μπορούσε να είχε ασκήσει βέτο οποιαδήποτε χώρα-μέλος του, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Δεν το έκανε η τότε κυβέρνηση Σημίτη, αλλά ούτε και το ζήτησε δημόσια κανένα ελληνικό κόμμα. Αντίθετα με τους Ευρωπαίους Πράσινους, όλοι αυτοί θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει τους βομβαρδισμούς.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν υπήρχαν τότε, όμως οι άνθρωποι που τους δημιούργησαν είχαν τότε κινηθεί στο πνεύμα της πλειοψηφίας των πράσινων κομμάτων, με πικετοφορία στη γερμανική πρεσβεία κατά την επίσκεψη του Φίσερ παραμονές των βομβαρδισμών, συμμετοχή στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν και διοργάνωση κοινής συνάντησης όλων των πράσινων κομμάτων της Βαλκανικής: Η ίδρυση του Πράσινου Βαλκανικού Δικτύου συνδέθηκε με την από κοινού καταδίκη των βομβαρδισμών.

Μιχάλης Τρεμόπουλος: Για το όνομα της Π.Γ.Δ.Μ.

Ανήκω, δυστυχώς, σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που δεν θέλουν να αφήνουν τίποτε αναπάντητο, ιδιαίτερα όταν παραποιούνται οι θέσεις μου. Δεν έχω, όμως, πάντα το χρόνο να το κάνω με τον τρόπο που θέλω, δηλαδή αναλυτικά και ψύχραιμα. Απαντώ, λοιπόν, τώρα και οριστικά και δεν πρόκειται να επανέλθω, παρά τις προσπάθειες κάποιων να εκτρέψουν την προεκλογική συζήτηση από τα βασικά ζητήματα της Ευρώπης και της ίδιας της ζωής μας.

Είναι φανερό ότι κάποιοι επιλέγουν να μας χτυπήσουν -κυρίως οι εθνικιστές του ΛΑΟΣ αλλά και άλλοι (Ρήξη-Άρδην, Παπαθεμελής κτλ)- όχι με αντιπαράθεση στις ψηφισμένες θέσεις μας ή τη δράση μας αλλά εκτοξεύοντας τόνους λάσπης και συκοφαντιών, ακριβώς επειδή ανησυχούν για την άνοδο των Οικολόγων Πράσινων. Το ότι εμείς αποφεύγουμε να απαντούμε στο ίδιο επίπεδο και προβάλλουμε μόνο τις θετικές μας προτάσεις, είναι κάτι που οι πολίτες εκτιμούν.

Θα είμαι, λοιπόν, λίγο αναλυτικός:

Στα τέλη του 2007 η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν στη Βουλή ότι η Μακεδονία παύει να είναι «μία και ελληνική» και το εθνικό συμφέρον επιτρέπει την παρουσία της λέξης «Μακεδονία» στο οριστικό όνομα της ΠΓΔΜ, αρκεί αυτή να εντάσσεται σε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και να ισχύει για όλες τις χρήσεις.

Αποτελεί η απόφαση αυτή των 4 μεγαλύτερων κομμάτων «εθνική ήττα» και «αποδοχή των ιδεολογημάτων των Σκοπιανών»; Προσωπικά δεν άκουσα κανένα να το διανοείται, τουλάχιστον φωναχτά. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, όμως, καλούμαστε να δώσουμε εξηγήσεις για ποιο λόγο είχαμε δηλώσει, 3 χρόνια πιο πριν, ότι η επικράτηση της απλής λογικής δε μπορεί να θεωρηθεί εθνική ήττα.

Σε ανακοίνωση του 2004, οι Οικολόγοι Πράσινοι δήλωναν επίσης: «Όπου δύο κοινωνίες αυτοπροσδιορίζονται με το ίδιο όνομα, αποτελεί βασική χειρονομία καλής θέλησης να εξειδικεύσει κάθε πλευρά το δικό της αυτοπροσδιορισμό, λαμβάνοντας υπόψη την αντίστοιχη επιλογή της άλλης. Τέτοια ζητήματα, όμως, δε μπορούν να μετατρέπονται σε διπλωματική σύρραξη ούτε σε ζήτημα γοήτρου ή ταπείνωσης ολόκληρων κοινωνιών».

Δυσκολεύομαι να φανταστώ επιχειρήματα που θα στήριζαν την εκτίμηση ότι η συγκεκριμένη τοποθέτηση μπορεί να αποτελεί «υιοθέτηση των ιδεολογημάτων» της γειτονικής χώρας. Αδυνατώ λοιπόν να καταλάβω με ποια συλλογιστική μου αποδίδετε ότι «το 2004 θεωρούσα ότι η αποδοχή των ιδεολογημάτων των Σκοπιανών, από μας, ήταν «επικράτηση της λογικής».

Οι εθνικοί μύθοι κάθε χώρας και κάθε λαού είναι αποκλειστικά για εθνική κατανάλωση και δεν έχουν την παραμικρή εγκυρότητα έξω από τα σύνορά τους. Δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος να τα δεχθούμε ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από ό,τι η χώρα μας δέχεται ήδη τους «Γκρίζους Λύκους» και η Τουρκία τη δική μας «Χρυσή Αυγή». Για να γελάσουμε και λίγο, αρχαιολόγοι της γείτονος ανακάλυψαν πρόσφατα ότι η Κοινή Ελληνική των ελληνιστικών χρόνων αποτελεί την …αρχαία μακεδονική γλώσσα: αρκετές φορές σκέφτομαι ότι ισχύει το «μωραίνει Κύριος» και ότι κάθε εθνικισμός κάνει πρώτα ζημιά στη δική του χώρα ….

Αναρωτιέμαι όμως για ποιο λόγο όλα αυτά στην ΠΓΔΜ αποτελούν φαινόμενα των τελευταίων κυρίως χρόνων. Για αρκετά χρόνια τα συλλαλητήρια, οι μετονομασίες, τα αγάλματα, τα μποϋκοτάζ και ό,τι άλλο, ήταν δυστυχώς προνόμιο της δικής μας πλευράς. Ακόμη και σήμερα, η λέξη «Σκοπιανοί» ακούγεται σχεδόν ως βρισιά. Θυμάμαι ότι το 1994, όταν ο Α. Παπανδρέου ξεκινούσε τις συνομιλίες που θα κατέληγαν στη γνωστή Ενδιάμεση Συμφωνία, είχε οργανωθεί και ένας ημιεπίσημος διάλογος σε επίπεδο ενεργών πολιτών υπό την αιγίδα του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Για λόγους ασφαλείας οι συναντήσεις του διαλόγου γίνονταν στην Αθήνα και όχι στη Θεσσαλονίκη, το πούλμαν από τα Σκόπια έπρεπε να έχει πινακίδες άλλης πόλης για να μην «προκαλεί», και τα βράδια διανυκτέρευε στο …γκαράζ των ΜΑΤ στην Καισαριανή γιατί σε όλη την Αθήνα δεν υπήρχε άλλο μέρος επαρκώς ασφαλές.

Τα χρόνια πέρασαν, οι ευκαιρίες για αξιοπρεπή συμβιβασμό χάνονταν η μια μετά την άλλη και τελικά το 1999, όταν οι δύο κυβερνήσεις έφτασαν μια ανάσα από το «Άνω Μακεδονία», ήρθαν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ, η εξέγερση των Αλβανών και οι Συμφωνίες της Οχρίδας. Οι συνομιλίες για το όνομα πάγωσαν, η σλαβομακεδονική πλειοψηφία ένιωσε ταπεινωμένη από τις παραχωρήσεις στους Αλβανούς, και οι εθνικιστές ανέβηκαν στην εξουσία. Αφού δε μπορούσαν να φανούν σκληροί με τις κατακτήσεις των Αλβανών, φάνηκαν τουλάχιστον ανυποχώρητοι για το όνομα. Η Ελλάδα προσφερόταν λοιπόν ως «εύκολος εχθρός», ιδίως μετά το Βουκουρέστι. Στο μεταξύ ο Γκρουέφσκι μας χρησιμοποιεί ως ασφαλή τρόπο για να επανεκλέγεται επ’ άπειρον, και οι άνθρωποι που ζητούν καλές σχέσεις με την Ελλάδα ολοένα και περιθωριοποιούνται.

Σε συνθήκες όμως οικολογικής κρίσης, κάθε κοινωνία έχει κοινά συμφέροντα με τους άμεσους γείτονές της. Όσοι παραβλέπουν τα ανοικτά διασυνοριακά θέματα του Αξιού και της Δοϊράνης, αυτοί που εξαφανίζουν την Κορώνεια και που δηλητηριάζουν την Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν υπερασπιστές της Ελλάδας και της Μακεδονίας.

Να μείνουμε και σε ένα σενάριο που δεν είναι καθόλου υποθετικό; Αύριο-μεθαύριο το πυρηνικό λόμπυ θα κτυπήσει την πόρτα της γειτονικής χώρας για να κτίσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο –ήδη το έχουν προτείνει από τη δεκαετία του ‘90. Αυτοί που θα αντιδράσουν εκεί, θα έχουν σίγουρα την αλληλεγγύη μας. Όμως τι βαρύτητα θα έχει μια αλληλεγγύη από πολίτες «εχθρικής» χώρας; Αν όμως μια τέτοια μάχη χαθεί, θα έχουμε ανά πάσα στιγμή ένα δυνητικό Τσερνομπίλ μια ανάσα από τη Θεσσαλονίκη.

Γι’ αυτό και οι Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουμε ότι, σε καιρούς οικολογικής κρίσης, όποιες και να είναι οι σχέσεις των κυβερνήσεων, οι άμεσοι γείτονες αποτελούν αναγκαστικούς συνεργάτες και οι γέφυρες μεταξύ γειτονικών κοινωνιών είναι ανεπίτρεπτο να κόβονται. Και αυτό το κάνουμε πράξη, με τις δύο βαλκανικές συνδιασκέψεις που οργανώσαμε στη Θεσσαλονίκη αλλά και την πλήρη καταγραφή των πηγών ρύπανσης του Αξιού στο έδαφος της ΠΓΔΜ, με τη συνεργασία των οικολόγων της γειτονικής χώρας.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η διαφορά για το όνομα της Μακεδονίας, δεν αποτελεί για τους Οικολόγους Πράσινους το μόνο ζήτημα. Η θέση τους παραπέμπει στην πολυεθνική ιστορία αιώνων της ευρύτερης Μακεδονίας, αναγνωρίζοντας ότι καμιά από τις εθνότητες του χώρου αυτού δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο Μακεδόνες από τις υπόλοιπες. Η διαμόρφωση των όρων παράλληλης χρήσης του ίδιου ονόματος, αποτελεί για μας θέμα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και καλής γειτονίας, θέση που παραπέμπει σε μια κοινά αποδεκτή σύνθετη ονομασία, όπως άλλωστε και η προσωρινή «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Υπάρχουν, δηλαδή, μια σειρά κοινά συμφέροντα, που δεν πρέπει να επισκιάζονται:

• Η μετάβαση σε μορφές βιώσιμης οικονομίας, που να διασφαλίζουν την ευημερία χωρίς να υποθηκεύουν το περιβάλλον και το μέλλον μας.
• Η επείγουσα προστασία των κοινών οικοσυστημάτων και υδάτινων πόρων, όπως ο Αξιός, οι Πρέσπες και η Δοϊράνη.
• Η αποτροπή της εγκατάστασης απειλών όπως πυρηνικά εργοστάσια ή καλλιέργειες μεταλλαγμένων δίπλα ακριβώς στα σύνορά μας.
• Η διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή, όχι μόνο από διακρατικές συρράξεις, αλλά και από εθνοτικές συγκρούσεις που θα δημιουργούσαν επικίνδυνες πολεμικές ζώνες σε απόσταση αναπνοής από τη Θεσσαλονίκη.
• Η προοπτική ένταξης των γειτόνων στην Ε.Ε., όπου το κλίμα οδηγεί αναγκαστικά στο συμβιβασμό, στην εγκατάλειψη της εθνικιστικής ρητορείας και των όποιων εδαφικών διεκδικήσεων, όπως έγινε πρόσφατα με την Ουγγαρία.

Τέλος, επειδή κάποιοι διαστρέφουν εσκεμμένα τις θέσεις μας, να σημειωθεί ότι στις 12 Μαρτίου 2009 υπερψηφίστηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου η Έκθεση Προόδου για τις σχέσεις ΕΕ-ΠΓΔΜ, με θέσεις που θεωρήθηκαν αρνητικές για την επίσημη ελληνική πολιτική. Η έκθεση υπερψηφίστηκε από όλες σχεδόν τις πολιτικές ομάδες, εκτός από τους Πράσινους που κράτησαν ουδέτερη στάση: (συνολικά 478 υπέρ, 92 κατά, 42 αποχές). Το ΠΑΣΟΚ επέκρινε την κυβέρνηση ότι δεν απέτρεψε την εξέλιξη αυτή, οι ευρωβουλευτές της ΝΔ αντέτειναν ότι οι σοσιαλιστές καταψήφισαν συντριπτικά τις ελληνικές θέσεις, κάτι που έκανε ακόμη και η ομάδα των «Ανεξάρτητων Δημοκρατών» όπου ανήκει και το… ΛΑΟΣ.